Το κλίμα μεταξύ μας ήταν καταπληκτικό και συζητήθηκαν πολλές ιδέες και προτάσεις. Η επαρχία ξαναεμφανίστηκε ως ανάγκη και συζητήθηκαν οι εκδοχές του Πηλίου, της Βόρειας Εύβοιας αλλά και της Αίγινας, όπως επίσης και της Αττικής.

Τοποθετηθήκαμε όλες (είμασταν μόνον γυναίκες αγόρια που είστε;) ως προς το τι ακριβώς θέλουμε για το μέλλον μας αλλά και για το παρόν μας. Κάποιες από εμάς συμφωνήσαμε να κάνουμε, μέσα στον Ιούλιο, μια μικρή αναγνωριστική πρόβα συγκατοίκησης για πολύ λίγες μέρες, στον Κάλαμο, στο εξοχικό της Χρύσας.

Ως προς τα κριτήρια για την επιλογή χώρου αναφερθήκαμε σε πολύ πρακτικά θέματα όπως η μετακίνηση. Είναι απαραίτητο να είναι εύκολη και ανεξάρτητη για όσους δεν οδηγούν.

Ακόμη συζητήσαμε την κατάσταση που διαμορφώνεται ανάμεσα σε γονείς και μεγάλα παιδιά και πόσο απαραίτητο είναι να έχουν και τα δύο μέρη αυτοτέλεια και τον δικό τους τρόπο ζωής. Επίσης, αναφερθήκαμε στον ιδρυματισμό που βιώνουν οι ηλικιωμένοι ακόμη και στο καλύτερο γηροκομείο.

Παρουσιάστηκαν όλες οι εκδοχές συγκατοίκησης στην πόλη, ένα μεγάλο διαμέρισμα, μία οικογενειακή πολυκατοικία διαμορφωμένη με κοινόχρηστους χώρους, ένα νεοκλασικό ανακαινισμένο και χωρισμένο σε διαμερίσματα, μία έκταση με οικίσκους και αγροτική δραστηριότητα στην επαρχία.

Μας φάνηκε πιο εύκολο να νοικιαστεί κάτι παρά να αγοραστεί, σε αυτή την αρχική φάση. Προτάθηκε να νοικιαστεί χώρος, για έναν χρόνο π.χ. όπου οι δικαιούχοι να μπορούν να μένουν για κάποια διαστήματα μαζί, πάντα στο πνεύμα πρόβας στην ανεκτικότητα και συνεργασία. Όλες παραδεχτήκαμε ότι χρειαζόμασε εξάσκηση και παιδεία για να μπορέσουμε να βγούμε από την μονόχνωτη μοναξιά μας και να δώσουμε χώρο σε άλλους τριγύρω, στα προβλήματα και τις ιδιορρυθμίες που όλοι, ούτως ή άλλως, έχουμε.

Ήταν μια πολύ ώριμη και δημιουργική συνάντηση που κράτησε τρεις ώρες και χαρακτηρίστηκε από συμπάθεια, σοβαρότητα και αποφασιστικότητα.

Οι επόμενες καλοκαιρινές συναντήσεις θα γίνουν τις τελευταίες Τετάρτες του Ιουλίου και του Αυγούστου.