Η κοινοτική συγκατοίκηση στα καλύτερά της| Erica Elliott | TEDxABQ
Έχετε φανταστεί ποτέ πώς θα ήταν να ζείτε σε ένα μέρος όπου περιτριγυρίζεστε από ένα υποστηρικτικό δίκτυο γειτόνων που μοιράζονται μαζί σας τις χαρές και τις λύπες της ζωής; Η Δρ Erica Elliott έζησε σε ένα τέτοιο μέρος, μια κοινότητα συγκατοίκησης στη Santa Fe, όπου παρέμεινε σχεδόν 25 χρόνια. Η συγκατοίκηση συγκρίνεται με έναν πρόθυμο γείτονα γιατί υπάρχει αρκετή ιδιωτικότητα, αλλά ταυτόχρονα, αναπτύσσεται και η αίσθηση του (συν)ανήκειν και αμοιβαία υποστήριξη. Η συγκατοίκηση μπορεί να προσφέρει ένα ασφαλές και χαρούμενο μέρος ακόμη και για την ανατροφή παιδιών και, ταυτόχρονα, ένα υποστηρικτικό μέρος για όταν γεράσετε. Η Δρ Έλιοτ ασκεί την ιατρική σε κλινική σε αυτή την κοινότητα συγκατοίκησης. Οι ασθενείς της λατρεύουν το γαλήνιο περιβάλλον. Η Δρ. Έλιοτ λέει ότι η μετακόμισή της στην κοινότητα της συγκατοίκησης ήταν μια από τις καλύτερες αποφάσεις που πήρε ποτέ – το τέλειο “αντίδοτο” στα συναισθήματα απομόνωσης και αποσύνδεσης. Στην πραγματικότητα, δεν μπορεί πλέον να φανταστεί ότι επιστρέφει στον παλιό τρόπο ζωής.
Έρικα Ελ
Ομιλία στο βίντεο (ελεύθερη απόδοση):
Co-housing—Community at its Best | Erica Elliott | TEDxABQ
16 Οκτ 2015
Φανταστείτε πως επιστρέφετε από τη δουλειά, και είστε πολύ κουρασμένη για να μαγειρέψετε. Και τα περισσεύματα φαγητού στο ψυγείο δεν σας ενθουσιάζουν. Μια μυρωδιά κόκκινου τσίλι που ψήνεται στο σπίτι της κοινότητας συγκατοίκησης σας θυμίζει ότι γραφτήκατε για γεύμα απόψε στην κοινότητά σας. Έτσι απολαμβάνετε ένα νόστιμο βιολογικό γεύμα χωρίς να πλύνετε πιάτα και κατσαρολικά μετά.
Φανταστείτε να μείνετε αβοήθητοι μόνοι σας στο σπίτι σας μετά από ένα μεγάλο ατύχημα ή ασθένεια. Αυτό συνέβη σε μένα, σε ατύχημα στο σκι με χτύπησαν και κατέληξα με πολλαπλά τραύματα. Ευτυχώς δεν ήμουν μόνη. Είχα την κοινότητα συγκατοίκησης κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής μου, οι γείτονές μου με τη σειρά μου παρέδιδαν σπιτικά μαγειρεμένα γεύματα κάθε μέρα. Με κατέκλισαν με παρηγορητικά λόγια, μου έκαναν μασάζ στα πόδια μου και με πήγαιναν στα ραντεβού μου με τους γιατρούς ή όπου αλλού.
Περί τίνος πρόκειται λοιπόν; Δεν είναι κομμούνα. Δεν είναι “θρησκεία”. Είναι σαν μια παλιομοδίτικη γειτονιά όπου έχετε το δικό σας σπίτι και από κοινού το “The Community House” και το “Community Land”. Υπάρχει μεγάλη ιδιωτικότητα και ταυτόχρονα υπάρχει το αίσθημα του (συν)ανήκειν και της αμοιβαίας υποστήριξης.
Για παράδειγμα την περασμένη εβδομάδα. Έφτιαχνα πρωινό. Και ανακάλυψα ότι δεν είχα αυγά. Έστειλα ένα email στην κοινότητα συγκατοίκησής μου. Σε 5 μόλις λεπτά ένας γείτονας ήταν στην πόρτα μου με τα αυγά στο χέρι.
Το 1991 δεν είχα ακούσει ποτέ για συστέγαση για συγκατοίκηση. Ζούσα με τον δίχρονο γιο μου έξω από τη Σάντα Φε σε ένα ευρύχωρο σπίτι με όμορφη θέα στα βουνά. Κάτι έλειπε. Αποσυνδέθηκα, ένιωθα μοναξιά. Αργότερα το ίδιο έτος, άκουσα για μια ομάδα που σχηματίζει μια κοινότητα συγκατοίκησης στην άκρη της Σάντα Φε που την ονόμασαν “The Commons”. Έκανα μια μικρή έρευνα σχετικά με τη συγκατοίκηση και θεώρησα πως μπορεί να είναι το τέλειο μέρος για να μεγαλώσω τον γιο μου.
Αποδείχθηκε ότι ήταν μια από τις καλύτερες αποφάσεις που έχω πάρει ποτέ. Παρείχε ένα ασφαλές και χαρούμενο μέρος για να μεγαλώσω τον γιο μου που μπορούσε να τρέχει με τους φίλους του.
Επιπλέον ήταν το τέλειο μέρος για μένα να ασκήσω την ιατρική. Έφτιαξα την κλινική στο σπίτι μου. Οι ασθενείς μου περπατούν κατά μήκος πλακόστρωτων μονοπατιών ανάμεσα με μικρούς κήπους με λουλούδια κάτω από μεγάλα σκιερά δέντρα. Και συχνά ακούω να μου λένε “Dr. Elliott είναι τόσο ήσυχα εδώ”.
Αυτή τη στιγμή ζούμε 75 άτομα στην κοινότητα συγκατοίκησης. Ηλικίες από έξι έως τα 96 ετών.
Κάποιοι από τους μεγαλύτερους συγκατοίκους επέλεξαν να πεθάνουν στα κοινοτικά σπίτια τους περιτριγυρισμένοι από οικογένεια και φίλους. Για παράδειγμα η φίλη μου η Υβόννη μια περήφανη και δυναμική Αγγλίδα έζησε τη ζωή με τους δικούς της όρους και σκόπευε να πεθάνει με τους δικούς της όρους. Πέρυσι στα 94 της για την Yvonne άρχισε μια ταχεία πτώση λόγω προχωρημένου καρκίνου. Επέμεινε να πεθάνει στο κοινοτικό της σπίτι. Τις μέρες που πήγαινα να την επισκεφτώ, τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής της, έβλεπα συχνά παιδιά να κάθονται στον καναπέ της και να κάνουν τα μαθήματά τους μετά το σχολείο ή να διαβάζουν ιστορίες. Ρωτήσαμε την Υβόννη αν ήθελε κάτι ιδιαίτερο για το μνημόσυνό της όταν πεθάνει. Είπε ότι “Θέλω το μνημόσυνό μου πριν πεθάνω, θέλω να είμαι παρούσα”. Μετά από αρκετές μέρες προετοιμασίας, μαζευτήκαμε γύρω της, στο σπίτι της στην κοινότητα για να γιορτάσουμε τη ζωή της με ιστορίες, ποιήματα, σκετς τραγουδιών με αγάπη και φυσικά με γέλια.
Λίγες μέρες πριν πεθάνει μου είπε “πεθαίνω και αυτές είναι οι πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου”.
Στην πραγματικότητα, αισθάνεσαι έντονα τον χρόνο που ζεις στις κοινότητες συγκατοίκησης. Αλλά οι κοινότητες συγκατοίκησης δεν είναι ουτοπία. Η κοινή ζωή στις κοινότητες συγκατοίκησης έχει τις προκλήσεις της. Στις πρώτες μέρες, όταν πρωτοδημιουργήσαμε την κοινότητα συγκατοίκησής μας, έπρεπε να μάθουμε πώς να ζούμε μαζί.
Ο καθένας μας είχε τις δικές του ισχυρές απόψεις για το πώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα και αγωνιζόμαστε να καταλήξουμε σε συμφωνία για μεγάλα και μικρά ζητήματα. Ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα που παλεύαμε ήταν η χρήση φυτοφαρμάκων στις καλλιέργειές μας, όπου οι απόψεις ήταν αντικρουόμενες.
Καταλήξαμε να προσλάβουμε διαμεσολαβητές/τριες για να μας διδάξουν τις δεξιότητες για το πώς να ζούμε μαζί και να διαπραγματευόμαστε τις συγκρούσεις και τη συναίνεση στις αποφάσεις μας. Το αποτέλεσμα ήταν μια αμοιβαία συμφωνία να μην χρησιμοποιηθούν τοξικά χημικά.
Πιο πρόσφατα, είχαμε δυσκολίες να καταλήξουμε σε συμφωνία για φαινομενικά μικρά ζητήματα. Αν θα εγκαταστήσουμε ή όχι ένα κοινό σκοινί για άπλωμα. Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν μια απλή απόφαση για εσάς. Αλλά μερικοί άνθρωποι είχαν έντονες ανησυχίες για την αισθητική αλλά και την πιθανή απώλεια της αξίας της ιδιοκτησίας.
Λαμβάνουμε υπόψη με σεβασμό τις απόψεις του άλλου κατά την οικοδόμηση συναίνεσης. Μάθαμε ακόμη και πώς να δεχόμαστε τις παραξενιές των γειτόνων μας ενώ ταυτόχρονα εκτιμούμε τα δυνατά τους σημεία. Ξέρω ότι έχω γίνει καλύτερος άνθρωπος από τη ζωή στις κοινότητες συγκατοίκησης. Δεν χρειάζεται να ακολουθώ μοναχικό δρόμο σε κάθε απόφαση. Μαθαίνουμε να μην είμαστε δογματικοί ή επικριτικοί Αναπτύσσουμε περισσότερη εμπιστοσύνη στη συλλογική σοφία της ομάδας.
Μάθαμε τις δεξιότητες για να τα πηγαίνουμε καλύτερα με τους άλλους και τις δεξιότητες για πιο σοφή διαχείριση των συγκρούσεων. Αλλά και όπου αλλού να ζήσετε αυτές οι δεξιότητες θα αποδειχτούν χρήσιμες για να κάνετε τον κόσμο καλύτερο.
Μπορώ να σας το διαβεβαιώσω προσωπικά για αυτό αφού ζω στην κοινότητα συγκατοίκησης σχεδόν για 25 χρόνια.
Οι κοινότητες συγκατοίκησης κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Η κοινότητα συγκατοίκησης είναι η κοινότητα στα καλύτερά της;
Σας ευχαριστώ